Bazen baktığımda ağaçları görüyorum. Gördüğüm ağaçların gerçekliği beni korkutuyor. Her şeyin, kendimin bile dışına çıkıp baktığım ağaç ile aramdaki mesafe, tuhaf bir zaman boşluğunu, belki de ayrı ayrı, bir zamanı ve boşluğu, görünür kılıyor. Kafamı, düşüncelerimi... gömdüğüm yerden açınca kendimi, tüm içimden çıkınca, aslında o zaman, o an, gerçekten yaşıyor olduğumun farkına varıyorum. Yeni bir iç, yeni bir dış. Benim ötemde, dışımda, tuttuğum mesafede olan her şeye yeniden baktığımda yaşadığım gerçeklik. Tersyüz ediyor beni.
23.03.2004
NOT: Buradaki iç, dış, tersyüz, boşluk, mesafe kavramlarının hepsinin şu anda da uğraştığım kavramlar, ve hatta son projemin (bknz. "Etin Sesi") temeli oluşu gayet iyi geldi.
