Asa Lind'in Kumkurdu serisi "Bisikletli Tatil Resimleri" adlı öyküsünden...
-Ben hiç üşümem, dedi Kumkurdu. Olur da biraz üşürsem, ..., o zaman çooook eski zamanlarımı anımsarım.
-Çok eski mi? Ne zamandı o zaman?
-O zamanlar ben bir kordum, dedi Kumkurdu. O zaman herşey çok sıcaktı.
-Kor mu? dedi Zackarina. Sen kor muydun? Ateşin içindeki gibi mi?
-Evet, öyle, dedi Kumkurdu. Kızgın bir kor, yakıcı ve kırmızı, yeryüzünün kalbinde, işte ben öyleydim.
-Sonra bir volkan oldum, diye devam etti ... Derinlerin derininden patlayarak yeryüzüne fışkırdım. Poff! Vahşi ve güzel. Gökyüzünde havai fişek gibi!
-Sonra? dedi Zackarina.
-Taş oldum, dedi Kumkurdu. Daha doğrusu bir granit parçası.
-Taş olmak çok sıkıcı bir şey olmalı, dedi Zackarina.
-Hayır, çok eğlenceli, dedi Kumkurdu. Çok seyahat ediyorsun.
Ve taşların, dağların doruğundan vadilere, yeryüzünün en güneyinden en kuzeyine nasıl seyahat ettiğini, bütün dünyayı nasıl dolaştığını anlattı.
-Taş olmak çok baş döndürücü, dedi Kumkurdu.
-Peki, nasıl Kumkurdu oldun? dedi Zackarina.
-Oyun oynadım, dedi Kumkurdu. Rüzgarla oynadım, suyla oynadım ve milyonlarca yıl doğada oynadım, bugüne kadar oynadım ve ben oldum; dünyanın en harika yüzücüsü!
Sözünü bitirir bitirmez kendini yeniden dalgaların üzerine attı. Şlappss!
-Hey bekle diye bağırdı Zackarina. Peki ya ben? Ben, ben olmadan önce neydim sence?
-Bunu yalnızca sen bilebilirsin! diye bağırdı Kumkurdu. Bu senin öykün!
...
Zackarina ... ben rüzgardım, diye düşündü. Gökyüzünde yağmurları savuran bir rüzgar, ve yağmur yağdı ve yağdı, yüzlerce yıl, bütün şehir sırılsıklam oldu ve öfkelendi. Ama çadırda yaşayan iki kişi yağmurdan mutlu oldu ve ben o zaman annemin oldum ve annem benim ve babam ikimizin.
-Ve şimdi, şimdi ben kendimimin, dedi Zackarina.
