düş... her şeye yakışıyor mu ne?

"düş hekimi" diye bir not gördüm internette, sonra volkan bana kül kedisi dedi, ben de düş kedisi de olur dedim. öyle. böyleyken böyle. böyleysen böyle. düş kur, düşe yaz, yazı düşle, üşüme, düşüme yaz, üşenme yaz. ne diyeyim hayat! daha ne diyeyim sana? mecburum!

sonunda. ve şimdilik.

şimdiki zamanda kalamamak demenin o ana ilişkin tepki(ler) geliştirememek olduğunu (da) anladım. sonunda. ve şimdilik. o anda olamadığı için de (insan) geçmiş saplantılara, takıntılara dönüşüyor sanırım. ve bu sefer şimdiki zamanda hiç olamıyor, o çözülmeyene yanıt aramaktan yorgun düşüyor. peki o anı neden yaşayamıyoruz, iyi ya da kötü, neden erteliyoruz, üstüne neden gitmiyoruz? kaybetmekten korkuyoruz sanırım, iyi ya da kötü, gerçeği kabul etmekten korkuyoruz. kendimizi gerçekleştirmekten zaman zaman eksiltmekten korkuyoruz. hata yapmaktan. o anın üzerinden geçen azıcık zaman ise yarattığı mesafe ve boşlukla gözlerimize ve kalplerimize, neyse o gerçek, onu açıveriyor. yokluk! sevginin, samimiyetin, hazzın, güvenin, yokluğun yokluğu ya da yokluğun kendisi. korkuyoruz yokluktan.

bir de şunu anladım bugün. sonunda. ve şimdilik. (yazının başlığı bu olacak, dedim yineleyince, kendime, ardından "sonsuzluk ve bir gün" geldi aklıma.) insan seçtiğinde rahatlıyor. birine, bir şeye, kendine inanmak örneğin. inanmayı seçip buradan yol alabilirsin pekala, inanmamayı seçersen de işte oradan. ama gider gelirsen, yani seçemezsen yine aynı yorgunluk, endişe, korku, kayıp zaman, yokluk! ait olamamaya bile inanabilir insan. yeter ki ait olamamayı yaşasın.

yüzde yüz olma hali bu olsa gerek. seçtiğini sonuna kadar taşımak, neyse o, ona sahip çıkmak. dürüst ve sahici bir ilişki buradan ortaya çıkıyor. (oyunculuk için de düşününce ilginç geliyor doğrusu!) önce kendinle sonra çevrenle. öyleyse kimin ya da neyin ne istediği, ne sunduğu, ne beklediği değil kişinin bunları nasıl yanıtlamak istediğidir önemli olan. olan'dır önemli olan.

"görünen mi dediniz, olan deyiniz, sayın bayan, görünen yok benim için olan var."