mektup yazmak

eskiden mektup arkadaşlığı vardı. pek hoştu. şimdi tabii tuhaf geliyordur hemen herkese. oysa kağıdın, kalemin, o dokunulmuşluğun etkisi başka ki. bazen hani yazarken bir aksilik olur, bir kahve damlası, ya da bardağın altına sızan damlanın dairesel şekli, bir gözyaşı, mürekkep dağılması, buruşukluk ya da çok düzenlilik, küçük bir çiçek ya da kalp kağıdın bir ucunda, kargacık burgacık el yazısı, ya da inci gibi. bazen bir kaç fotoğraf, yazanı hatırlanarak alınmış ya da kesilmiş bir not, kurutulmuş bir yaprak. anının kendisi yürek kazanıp okuyana bulaşır, sızar, aklına, zihnine, hatıralarına, bedenine işte ne bileyim, neresi sızlıyorsa o mektupla :))